Życie bez snu
Reżyser Alan Berliner cierpi na chroniczną bezsenność. I właśnie bezsenności poświęca swój film, upatrując w niej także wiele pozytywnych aspektów, jak choćby czas, który pozwala mu na artystyczną pracę. Berliner otwarcie opowiada o tym, jak obsesyjny duch nie pozwala mu w nocy zasnąć. Reżyser zastanawia się, czy nie może zasnąć, ponieważ jest nocnym markiem, czy raczej stał się nocnym markiem, ponieważ nie może spać.
Berliner chętnie mówi o swoim nocnym życiu, emanującym energią, którą zamienia w źródło inspiracji do pracy. Jego film to również opowieść o robieniu filmów. Widz staje się naocznym świadkiem powstawania kolejnych jego etapów: od komentarzy, poprzez dyskusje z zespołem, pracę indywidualną, aż do ostatecznego komputerowego montażu.